Z dzieciństwa, jeśli chodzi o święta, pamiętamy zapach pieczonych ciast, pasty do podłogi i dreszczyk emocji, gdy Pierwsza Gwiazdka tuż-tuż, a pod choinką jeszcze nic się nie pojawiło. Czemuż więc teraz, gdy jesteśmy dorośli, jedyny dreszcz, jaki nam towarzyszy, to dreszcz wściekłości, że nic jeszcze nie gotowe, a lada moment zadzwoni do drzwi teściowa, elegancko ubrana z pakunkami pod pachą i krytycznym wzrokiem oceni nasze przygotowania? Chyba za bardzo się skupiamy na materialnym aspekcie świąt. Na ozdobach, ciastach, przede wszystkim prezentach. Do ostatniej chwili szalejemy w kuchni, ze zdenerwowania zagryzając wargi i ściskając kciuki, by wszystko wyszło, jak należy. I całą świąteczną atmosferę diabli biorą. Dzieci przeganiane z kąta w kąt mają chęć jedynie zaszyć się przy komputerze, byle tylko nie zaprzęgnąć ich do roboty. Coś tu chyba jest nie tak… Dom rodzinny powinien być ostoją, oazą spokoju, do której chętnie się wraca. Cóż z tego, że nie wszystko jest dopięte na ostatni guzik, albo ciasto ździebko się przypaliło? Świat się od tego nie zawali. Miejmy czas, by odezwać się do dzieci inaczej niż burkliwym: „sprzątnij pokój!” Nie sprawiajmy, by świąteczny czas, był dla nich tylko pasmem pokrzykiwań. Nie rozmieniajmy się na drobne. Są rzeczy niewątpliwie ważniejsze niż wypastowana podłoga i gustowny prezent. Są nimi miłość i zaufanie. Dom rodzinny.